سلام آقا! اسم من محمد رضاست. آقا ما به خودمان قول داده ایم که هر وقت از نزدیکی های حرمتان رد می شویم، حتما به شما سلام کنیم. همیشه هم سعی می کنیم که به قولمان عمل کنیم. راستش من امروز یک جورهایی هم خوشحال هستم، هم ناراحت. نمی دانم کدام یکی؟ اما آقای یوسفی، معلممان می گوید که ما نباید ناشکر باشیم. برای همین فکر می کنم که بیشتر خوشحال باشم. آخر برف آمده است. ما برف خیلی دوست داریم. مخصوصا اگر زیاد ببارد و مدرسه ها تعطیل شود. نه این که فقط مدرسه ها تعطیل شود! آقا نه، وقتی از آن بالا به نقطه های سفید نگاه می کنم که دارند می ریزند روی زمین، خیلی کیف می کنم. انگار خدا دارد خوبی و رنگ های روشن را بین آدم ها قسمت می کند. همیشه فکر می کنم راهی که این دانه های برف به زمین برسند چقدر است؟ طولانی و سخت است راهش، یا نه مستقیم و صاف ؟ 
آقا راستش یکمی هم ناراحت هستیم. خودتان که می دانید، قبلا به شما گفته بودم. اما خب آدم دلش می خواهد با شما دوباره حرف بزند. درد و دل کردن با شما که ایرادی ندارد. امروز رفته بودم بیمارستان که عکس رادیولوژی بابا را بگیرم. بیمارستان ها غمگین ترین نقطه های یک شهر هستند. اصلا وقتی واردش می شوی یک بوی عجیبی می دهد آقا. توی راهروهایش هم کلی آدم غمگین نشسته اند که نوبت شان بشود. آقا، حتما می گویی چقدر امروز پر حرفی کرده ام. قرار بود که فقط یک سلامی بدهم و بروم. اولش می خواستم آرزو کنم که زودی حال بابا بهتر شود، اما حالا آرزو می کنم همه آن هایی که توی نوبتِ دکتر نشسته بودند، زودی خوب شوند. 
خدا کند آنقدر امروز برف ببارد که فردا همه چیز سفید شود. 

منبع:هشتمین خورشید ولایت

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: